ساز ناکوک عاشیقی و مقام نازل موسیقی مقامی آذربایجان
گون آیدین: چالش‌های موجود برای هنرمندان موسیقی سنتی
گون آیدین،در سال 1977 یک فضاپیمای آمریکایی با 27 قطعه موسیقی از تمام نقاط جهان عازم فضا شد و جالب این‌که تنها موسیقی انتخاب‌شده از شرق موسیقی سنتی آذربایجان بود تا در صورت وجود حیات برای آدم فضایی‌ها پخش شود.
اما حال و روز این موسیقی روی کره‌ی زمین و در بخشی از جغرافیای آن یعنی ایران و آذربایجان اصلاً خوش نیست. کسی قدر و قیمت آن را نمی‌داند و کاملاً به محاق رفته است! موسیقی آشیقی بدتر از آن! این‌ها میراث ناملموس فرهنگی مردم ما هستند، شناسنامه‌ای هستند که هویت و رگ و ریشه‌مان را نشان می‌دهند.
پای صحبت‌های هنرمندان موسیقی سنتی‌مان که بنشنید همگی از کمبود حمایت‌های مالی و دولتی گله خواهند کرد. آن‌ها خیلی کم فرصت این‌که روی صحنه بروند، کنسرت برگزار کنند و با هنرنمایی‌شان مردم را سر ذوق بیاورند پیدا می‌کنند. نه حمایت دولت را دارند نه از لحاظ مالی تامین‌اند، به حاشیه رانده شده‌اند و اسیر گون چورکی...
بگذریم از این‌که سالن و امکانات زیربنایی مناسب هم برای برگزاری کنسرت‌های باشکوه نداریم! باور کنید یا نه تبریز ما با آن پیشینه فرهنگی درخشان، حتی یک سالن موسیقی استاندارد و آبرومند برای برگزاری کنسرت ندارد.
وقتی برخی از به اصطلاح هنرمندان خودمان هم این موسیقی را مسخره می‌کنند و معتقدند که تاریخ مصرف آن‌ها تمام شده، دِمده‌اند و برای نسل جوان بی‌معنا، چه می‌شود گفت؟! گویا ما مصمیم که تمام گذشته، هویت و فرهنگ‌مان را زیر پا بگذاریم.
موسیق حالا یک صنعت است و بازار دارد تابع عرضه و تقاضا است. پاپ، راک و اخیراً رپ جذابیت بیشتری دارند، اما روشی وجود دارد به اسم تلفیق و ترکیب سبک‌های موسیقی مثل کاری که عالم قاسم‌اف انجام داده یا عزیزه مصطفی‌زاده. این ظرفیت در موسیقی سنتی آذربایجان وجود دارد که خود را آپدیت کند و با نیازهای امروز جامعه هم‌آهنگ سازد، فقط باید به آن میدان داد، مقام موسیقی مقامی آذربایجان را به آن برگرداند، ساز عاشیقی را دوباره کوک کرد و گرنه باید میدان را به امثال هوروش بند‌ها و ماکان بند‌ها واگذار کرد.
خبرنگار:آیلین صفرزاده
